Seksueel Overdraagbare Aandoeningen
Een SOA (seksueel overdraagbare aandoening), ook bekend als een STD (seksueel overdraagbare ziekte), is een infectie die wordt overgedragen via seksueel contact, waaronder vaginale, anale of orale seks. Deze infecties worden veroorzaakt door bacteriën, virussen of parasieten die zich in de lichaamsvloeistoffen van een geïnfecteerde persoon bevinden.
Huisarts Amsterdam, SOA’s, Seksueel overdraagbare aandoeningen, Huisarts, Amsterdam, Discretie, Privacy, Diagnose, Behandeling, Testen, Symptomen, Gezondheid, Veiligheid, Vertrouwelijkheid, Medische informatie, Expertise, Chlamydia, Gonorroe, Syfilis, Herpes genitalis, Genitale wratten (veroorzaakt door het humaan papillomavirus, HPV), Hepatitis B, Trichomoniasis, HIV/AIDS, Mycoplasma genitalium, Lymfogranuloma venereum (LGV), Molluscum contagiosum, Schurft (scabiës)
HELP, heb ik een SOA ?
De symptomen van SOA’s kunnen variëren afhankelijk van het specifieke type infectie en de individuele persoon. Sommige SOA’s kunnen symptomen veroorzaken, terwijl andere asymptomatisch kunnen zijn, wat betekent dat er geen zichtbare tekenen zijn. Hier zijn enkele algemene symptomen die kunnen optreden bij verschillende SOA’s:
- Genitale jeuk of irritatie
- Pijn of branderig gevoel tijdens het plassen
- Abnormale vaginale afscheiding bij vrouwen
- Afwijkende penile afscheiding bij mannen
- Pijn of gevoeligheid in het bekkengebied
- Zweren, blaren, wratten of laesies in het genitale gebied
- Jeuk of uitslag op de geslachtsdelen of de huid in het algemeen
- Opgezwollen lymfeklieren in de liesstreek
- Koorts, vermoeidheid of griepachtige symptomen
DE HUISARTSEN PRAKTIJK
Op zoek naar een huisarts in Amsterdam die jouw gezondheid en privacy op de eerste plaats zet? Maak kennis met onze praktijk, waar wij gespecialiseerd zijn in het discreet behandelen van seksueel overdraagbare aandoeningen (SOA’s). Jouw welzijn is onze prioriteit, en wij begrijpen dat je je mogelijk zorgen maakt over het delen van gevoelige informatie.
Bij onze huisartsenpraktijk in Amsterdam ben je verzekerd van een veilige en vertrouwelijke omgeving waar je openlijk over je seksuele gezondheid kunt praten. Ons team van hooggekwalificeerde artsen en verpleegkundigen is speciaal getraind om SOA’s te diagnosticeren en te behandelen, met volledige aandacht voor jouw privacy en discretie.
We begrijpen dat het krijgen van een SOA-test of het bespreken van symptomen intimiderend kan zijn. Daarom streven we ernaar om jou op je gemak te stellen, zodat je vrijuit kunt praten over je zorgen en vragen. Onze artsen luisteren zonder oordeel, en met empathie en begrip.
Onze praktijk maakt gebruik van de nieuwste technologieën en diagnostische methoden om SOA’s snel en accuraat te kunnen vaststellen. Indien nodig kunnen we direct een passende behandeling starten, waarbij we jouw gezondheid en welzijn vooropstellen.
IK WIL EEN SOA TEST DOEN !!
ONDERZOEK en DIAGNOSE
Een huisarts kan verschillende methoden gebruiken om een SOA vast te stellen. De exacte methoden kunnen variëren afhankelijk van de specifieke SOA waarop wordt getest en de beschikbare middelen in de praktijk. Hier zijn enkele veelvoorkomende methoden die een huisarts kan gebruiken:
- Lichamelijk onderzoek:
De huisarts kan een lichamelijk onderzoek uitvoeren om te zoeken naar eventuele zichtbare tekenen van een SOA, zoals genitale wratten, zweren, uitslag of abnormale afscheiding. - Anamnese en symptomen:
De huisarts zal vragen stellen over je medische geschiedenis, seksuele activiteit en eventuele symptomen die je ervaart. Het is belangrijk om open en eerlijk te zijn tijdens dit proces, zodat de arts een juiste diagnose kan stellen. - Urineonderzoek:
Voor sommige SOA’s, zoals chlamydia en gonorroe, kan een urineonderzoek worden gebruikt. Je wordt gevraagd om een urinemonster te verstrekken, dat in het laboratorium wordt getest op aanwezigheid van de bacteriën of infecties. - Bloedonderzoek:
Een bloedonderzoek kan worden gebruikt om SOA’s zoals syfilis, hiv en hepatitis B te diagnosticeren. Het bloedmonster wordt in het laboratorium getest op aanwezigheid van antilichamen of specifieke markers van de infectie. - Swabs (uitstrijkjes):
Bij vermoeden van een SOA kunnen uitstrijkjes worden genomen van de genitale, orale of anale gebieden om monsters te verzamelen voor laboratoriumtests. Deze swabs kunnen worden gebruikt voor het testen op SOA’s zoals chlamydia, gonorroe, herpes en trichomoniasis.
WELKE SOORTEN SOA’s KAN JE KRIJGEN ?
CHLAMYDIA
Chlamydia is een veelvoorkomende seksueel overdraagbare aandoening (SOA) die veroorzaakt wordt door de bacterie Chlamydia trachomatis. Het kan zowel mannen als vrouwen treffen en kan worden overgedragen via onbeschermde vaginale, anale of orale seks, evenals via direct contact met geïnfecteerd vocht, zoals vaginaal vocht of sperma.
De symptomen van chlamydia kunnen variëren, maar het is mogelijk dat de infectie geen merkbare symptomen veroorzaakt. In gevallen waarin symptomen optreden, kunnen deze enkele weken na de besmetting beginnen te verschijnen. Symptomen bij vrouwen kunnen zijn:
Symptomen bij vrouwen kunnen zijn:
- Abnormale vaginale afscheiding.
- Pijn of een branderig gevoel tijdens het plassen.
- Pijnlijke geslachtsgemeenschap.
- Buikpijn of bekkenpijn.
- Bloedingen tussen menstruaties door.
- Afscheiding uit de penis.
- Pijn of een branderig gevoel tijdens het plassen.
- Pijn of zwelling van de testikels.
Naast de genitale regio kan chlamydia zich ook voordoen op andere plaatsen in het lichaam. Hoewel genitale chlamydia het meest voorkomt, kan de bacterie Chlamydia trachomatis ook andere delen van het lichaam infecteren.
Hier zijn enkele voorbeelden van andere mogelijke locaties waar chlamydia zich kan voordoen:
chlamydia kan zich ook manifesteren als een ooginfectie. Dit wordt oculaire chlamydia of trachoom genoemd. Trachoom is een specifieke vorm van chlamydia-infectie die voornamelijk voorkomt in gebieden met slechte hygiënische omstandigheden en beperkte toegang tot medische zorg, voornamelijk in ontwikkelingslanden.
Symptomen van oculaire chlamydia kunnen zijn:
- Roodheid en irritatie van de ogen.
- Waterige afscheiding uit de ogen.
- Jeuk of branderig gevoel in de ogen.
- Gevoeligheid voor licht.
- Korstvorming rond de oogleden.
Oculaire chlamydia wordt veroorzaakt door hetzelfde micro-organisme, Chlamydia trachomatis, dat genitale en andere vormen van chlamydia-infectie veroorzaakt. Het kan zich verspreiden via direct contact met geïnfecteerde oogafscheidingen, besmette handen, handdoeken of andere voorwerpen.
Oculaire chlamydia is besmettelijk en kan zich gemakkelijk verspreiden in drukbevolkte gebieden waar hygiëne en sanitaire voorzieningen beperkt zijn. Onbehandelde oculaire chlamydia kan leiden tot ernstige complicaties, zoals littekenvorming van het hoornvlies, oogontstekingen en zelfs permanent verlies van het gezichtsvermogen.
Als chlamydia tijdig wordt gediagnosticeerd, kan het effectief worden behandeld met antibiotica. Meestal worden antibiotica in de vorm van pillen voorgeschreven, die oraal worden ingenomen. Het is essentieel om de volledige voorgeschreven kuur af te maken, zelfs als de symptomen verdwijnen, om ervoor te zorgen dat de infectie volledig wordt genezen.
Bovendien wordt meestal ook aanbevolen dat de seksuele partners van de geïnfecteerde persoon ook worden getest en behandeld om verdere verspreiding van de infectie te voorkomen. Het vermijden van seksueel contact tijdens de behandeling en het gebruik van condooms kunnen helpen om het risico op verdere besmetting te verminderen.
Als chlamydia onbehandeld blijft, kunnen er verschillende mogelijke gevolgen optreden. Het is belangrijk om chlamydia tijdig te behandelen om deze complicaties te voorkomen. Enkele mogelijke gevolgen van onbehandelde chlamydia zijn:
- Bekkenontstekingsziekte (PID):
Dit is een ernstige complicatie die voornamelijk bij vrouwen optreedt. PID ontstaat wanneer de infectie zich verspreidt naar de baarmoeder en de eileiders. Het kan leiden tot chronische bekkenpijn, onvruchtbaarheid en een verhoogd risico op buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. - Onvruchtbaarheid:
Onbehandelde chlamydia kan littekenweefsel in de eileiders veroorzaken, wat kan leiden tot een verstoorde doorgankelijkheid van de eileiders. Dit kan het moeilijk maken voor de eicel om de eileider te bereiken en kan leiden tot onvruchtbaarheid. - Ontsteking van de bijbal (epididymitis):
Bij mannen kan chlamydia zich verspreiden naar de bijbal, wat kan leiden tot pijn, zwelling en mogelijk onvruchtbaarheid als het niet wordt behandeld. - Chlamydia tijdens de zwangerschap:
Onbehandelde chlamydia tijdens de zwangerschap kan leiden tot vroeggeboorte, een laag geboortegewicht en overdracht van de infectie naar de pasgeborene tijdens de bevalling, wat kan leiden tot oog- en longinfecties bij de baby. - Verhoogd risico op andere SOA’s:
Chlamydia-infectie vergroot het risico op het krijgen van andere seksueel overdraagbare aandoeningen, waaronder hiv.
Het is belangrijk om bij vermoedelijke blootstelling aan chlamydia of bij het optreden van symptomen onmiddellijk medische hulp te zoeken. Chlamydia kan effectief worden behandeld met antibiotica, en vroegtijdige behandeling kan ernstige complicaties helpen voorkomen. Daarnaast is het aan te raden om seksuele partners van de afgelopen 60 dagen op de hoogte te stellen, zodat zij ook getest en indien nodig behandeld kunnen worden.
Lymfogranuloma venereum (LGV)
Lymphogranuloma venereum (LGV) en Chlamydia trachomatis-infecties kunnen overlappende symptomen hebben, maar er zijn enkele verschillen die de patiënt mogelijk kan opmerken.
Hier zijn de voor de patiënt herkenbare verschillen:
- LGV:
LGV begint meestal met een klein, pijnloos zweertje of zweertjes op de genitaliën, anus of mond. Na verloop van tijd kunnen lymfeklieren in het liesgebied opzwellen en pijnlijk worden. Dit kan gepaard gaan met koorts, vermoeidheid en griepachtige symptomen. Als de infectie niet wordt behandeld, kan het leiden tot ernstige complicaties zoals abcessen en fistels in het anale gebied.- Chlamydia trachomatis:
Niet-LGV Chlamydia-infecties veroorzaken meestal milde symptomen of blijven asymptomatisch. Bij mannen kunnen symptomen zoals afscheiding uit de plasbuis, pijn bij het plassen en zwelling van de teelballen optreden. Bij vrouwen kan er vaginale afscheiding, pijn bij het plassen, buikpijn en abnormale bloedingen optreden.
- Chlamydia trachomatis:
- LGV:
LGV kan gepaard gaan met de ontwikkeling van zichtbare en pijnlijke lymfeklierzwellingen in het liesgebied. Deze lymfeklieren kunnen opzwellen en voelbaar zijn als harde, pijnlijke knobbels.
- LGV:
LGV vereist een langere en intensievere behandeling in vergelijking met niet-LGV Chlamydia-infecties. Gewoonlijk wordt gedurende drie weken een antibioticakuur met doxycycline voorgeschreven.
Het is belangrijk om te benadrukken dat alleen een medische professional de juiste diagnose kan stellen en de juiste behandeling kan voorschrijven.
Als je vermoedt dat je een infectie hebt, raadpleeg dan altijd een arts of een seksuele gezondheidskliniek voor een juiste diagnose en behandeling.
GONORROE
Gonorroe, ook wel bekend als ‘druiper’, is een seksueel overdraagbare aandoening (SOA) veroorzaakt door de bacterie Neisseria gonorrhoeae. Het kan zowel mannen als vrouwen treffen.
OORZAAK:
Gonorroe wordt veroorzaakt door de bacterie Neisseria gonorrhoeae, die zich verspreidt via seksueel contact met een geïnfecteerde persoon.
KENMERKEN:
- Gonorroe kan leiden tot ontsteking van de urethra, baarmoederhals, anus, keel of ogen.
- Het kan worden overgedragen door vaginale, anale of orale seks, evenals door contact tussen besmette slijmvliezen.
- Onbehandelde gonorroe kan ernstige complicaties veroorzaken, zoals bekkenontstekingsziekte, onvruchtbaarheid en verhoogd risico op hiv.
De incubatietijd van gonorroe varieert meestal van 1 tot 14 dagen na blootstelling, maar kan soms langer duren.
- Afscheiding uit de penis, die geel, groen of wit kan zijn.
- Pijn of een branderig gevoel bij het plassen.
- Ontsteking van de urethra, resulterend in zwelling en roodheid.
- Soms kunnen symptomen mild zijn of helemaal ontbreken, waardoor gonorroe onopgemerkt blijft.
- Epididymitis: Dit is een ontsteking van de bijbal, het buisje dat zich achter de testikels bevindt. Het kan leiden tot pijn, zwelling en gevoeligheid in het scrotum.
- Prostatitis: Onbehandelde gonorroe kan de prostaat infecteren, wat kan leiden tot ontsteking, plasproblemen en pijn in het bekkengebied.
- Urethrale vernauwing: Langdurige infectie kan littekenweefsel in de urinebuis veroorzaken, wat kan leiden tot vernauwing en problemen bij het plassen.
- Ontsteking van de bijbal: Gonorroe kan zich verspreiden naar de zaadleiders en zaadblaasjes, wat kan leiden tot ontsteking en pijn.
- Veranderingen in de vaginale afscheiding, zoals toegenomen hoeveelheid, verandering in kleur of geur.
- Pijn of een branderig gevoel bij het plassen.
- Pijn in de onderbuik.
- Onregelmatige menstruatie.
- Soms zijn de symptomen mild of afwezig, waardoor gonorroe moeilijk te herkennen is.
- Bekkenontstekingsziekte (PID): Dit is een ernstige infectie van de vrouwelijke voortplantingsorganen, waaronder de baarmoeder, eileiders en eierstokken. PID kan leiden tot chronische pijn in het bekkengebied, onvruchtbaarheid en buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
- Ontsteking van de baarmoederhals: Onbehandelde gonorroe kan de baarmoederhals infecteren, wat kan leiden tot ontsteking en abnormale vaginale bloedingen.
- Miskraam en vroeggeboorte: Zwangere vrouwen met onbehandelde gonorroe hebben een verhoogd risico op miskramen, vroeggeboorte en infectie van de pasgeborene tijdens de bevalling.
- Gonorroe kan zich ook voordoen in de anus, keel of ogen, vooral bij oraal of anaal seksueel contact.
- Symptomen kunnen bestaan uit rectale afscheiding, jeuk, keelpijn, ontsteking van de ogen of conjunctivitis.
Een diagnose van gonorroe wordt meestal gesteld door het uitvoeren van tests op een urinemonster, vaginale afscheiding, anale swab of keeluitstrijkje.
Deze monsters worden geanalyseerd in een laboratorium om de aanwezigheid van de bacterie te bevestigen.
- Gonorroe kan worden behandeld met antibiotica, meestal een enkele dosis ceftriaxon-injectie in combinatie met een oraal antibioticum, zoals azitromycine of doxycycline.
- Het is belangrijk om de volledige voorgeschreven behandeling te voltooien, zelfs als de symptomen verdwijnen.
Na de behandeling van gonorroe is het belangrijk om enkele richtlijnen te volgen voor nazorg:
- Onthouding van seksueel contact:
Het is aanbevolen om gedurende ten minste 7 dagen na de behandeling geen seksueel contact te hebben om verdere verspreiding van de infectie te voorkomen. - Partnerwaarschuwing:
Het is belangrijk om je seksuele partners van de afgelopen 60 dagen vóór de diagnose op de hoogte te stellen, zodat zij ook getest en indien nodig behandeld kunnen worden. Dit helpt bij het voorkomen van herinfectie en verdere verspreiding van gonorroe. - Opvolgtests:
Na de behandeling is het raadzaam om een opvolgtest te laten uitvoeren om te controleren of de infectie is genezen. Dit wordt meestal 2 weken na de behandeling aanbevolen. Als de tests positief blijven, kan een herbehandeling nodig zijn. - Vermijd herinfectie:
Om herinfectie te voorkomen, is het belangrijk om veilige sekspraktijken te volgen, zoals het gebruik van condooms bij seksueel contact en het vermijden van seksuele activiteit met partners waarvan je de SOA-status niet kent. - Controle op andere SOA’s:
Gonorroe gaat vaak gepaard met andere SOA’s, dus het is verstandig om te worden getest op andere seksueel overdraagbare aandoeningen, zoals chlamydia, syfilis en hiv. - Regelmatige screenings:
Als je eenmaal gonorroe hebt gehad, loop je een hoger risico op herinfectie. Het is daarom raadzaam om regelmatig screenings op SOA’s te ondergaan, vooral als je seksuele partners hebt met een onbekende SOA-status.
Het is belangrijk om de voorgeschreven behandeling te voltooien, de instructies van je zorgverlener op te volgen en eventuele vragen of zorgen met hen te bespreken. Goede communicatie met je zorgverlener en het nemen van preventieve maatregelen kunnen helpen bij het beheersen en voorkomen van gonorroe.
Syfilis
Syfilis is een seksueel overdraagbare aandoening (SOA) veroorzaakt door de bacterie Treponema pallidum.
- Syfilis ontwikkelt zich in verschillende stadia: primaire syfilis, secundaire syfilis, latentieperiode en tertiaire syfilis. Elk stadium heeft zijn eigen kenmerken en symptomen.
- Als syfilis onbehandeld blijft, kan het ernstige gevolgen hebben voor het hart, de hersenen, de botten en andere organen.
De incubatietijd van syfilis varieert meestal van 10 dagen tot 3 maanden na blootstelling, maar kan soms langer duren.
Syfilis ontwikkelt zich in verschillende stadia: primaire syfilis, secundaire syfilis, latentieperiode en tertiaire syfilis. Elk stadium heeft zijn eigen kenmerken en symptomen.
- In het primaire stadium: het verschijnen van een pijnloze zweer (chancre) op de penis, anus of mond.
- In het secundaire stadium: huiduitslag (rood of bruin), zweren in de mond of op de geslachtsdelen, koorts, vermoeidheid, spierpijn, haaruitval en vergrote lymfeklieren.
- De symptomen bij vrouwen zijn vergelijkbaar met die bij mannen, waaronder zweren, huiduitslag, vermoeidheid, koorts en spierpijn.
- Vrouwen kunnen echter minder opvallende symptomen hebben, waardoor syfilis moeilijker te herkennen is.
Als syfilis onbehandeld blijft, kan het ernstige gevolgen hebben voor het hart, de hersenen, de botten en andere organen.
Onbehandelde syfilis bij mannen kan leiden tot verschillende gevolgen en complicaties, vooral als de infectie vordert naar latere stadia. Hier zijn enkele mogelijke gevolgen van onbehandelde syfilis bij mannen:
Als de primaire syfilis onbehandeld blijft, kan deze overgaan in de secundaire fase. Symptomen die zich kunnen voordoen zijn onder andere huiduitslag (inclusief het kenmerkende uitslag op handpalmen en voetzolen), koorts, vermoeidheid, spierpijn, keelpijn, haaruitval en vergrote lymfeklieren. Deze symptomen kunnen vanzelf verdwijnen, maar de infectie blijft aanwezig in het lichaam.
- Latente syfilis:
Als de infectie niet wordt behandeld na de secundaire fase, gaat syfilis over in een latente fase. In dit stadium zijn er geen zichtbare symptomen, maar de bacterie blijft in het lichaam aanwezig. Latente syfilis kan aanhouden voor jaren voordat het overgaat in het volgende stadium. - Tertiaire syfilis:
Tertiaire syfilis ontwikkelt zich bij een klein percentage van de mensen met onbehandelde syfilis, meestal na jaren van latente infectie. Tertiaire syfilis kan verschillende ernstige complicaties veroorzaken, waaronder neurologische problemen zoals hersenbeschadiging, beroertes, geheugenverlies, problemen met evenwicht en coördinatie. Daarnaast kan het hart, bloedvaten, lever, botten en andere organen aantasten, wat ernstige gezondheidsproblemen kan veroorzaken. - Congenitale syfilis:
Als een onbehandelde syfilisinfectie bij een man wordt overgedragen op een zwangere partner, bestaat het risico op congenitale syfilis bij de baby. Dit kan ernstige complicaties veroorzaken, zoals misvormingen, groeiproblemen, doofheid, mentale achterstand, oogafwijkingen en mogelijk overlijden van de pasgeborene. - Congenitale syfilis bij vrouwen:
Onbehandelde syfilis bij zwangere vrouwen kan ernstige gevolgen hebben voor de baby. Congenitale syfilis kan optreden wanneer de bacterie van de moeder naar de foetus wordt overgedragen. De gevolgen kunnen variëren, maar kunnen onder andere groeivertraging, misvormingen, doofheid, mentale achterstand en oogafwijkingen omvatten.
HERPES GENITALIS
Herpes Genitalis is een seksueel overdraagbare infectie veroorzaakt door het herpes simplex-virus (HSV).
KENMERKEN:
Herpes Genitalis veroorzaakt pijnlijke blaasjes, zweren of wondjes op en rond de geslachtsdelen, anus of mond. Deze blaasjes kunnen gepaard gaan met jeuk, een branderig gevoel en pijn. Na verloop van tijd drogen de blaasjes op en vormen ze korstjes, waarna ze genezen.
Herpes Genitalis wordt veroorzaakt door besmetting met het herpes simplex-virus (HSV), dat wordt overgedragen via seksueel contact, inclusief vaginale, anale en orale seks.
Er zijn twee soorten herpes simplex-virus: HSV-1 en HSV-2.
HSV-1 wordt meestal geassocieerd met koortslippen rond de mond, maar kan ook genitale herpes veroorzaken door orale seks.
HSV-2 is de meest voorkomende oorzaak van genitale herpes.
De incubatietijd, de periode tussen de besmetting en het optreden van symptomen, varieert meestal van 2 tot 12 dagen na de blootstelling aan het virus.
SYMTOMEN bij MANNEN
Bij mannen kunnen de symptomen van genitale herpes bestaan uit pijnlijke blaasjes, zweren of wondjes op de penis, balzak, anus of mond. Er kan ook pijn of een branderig gevoel zijn tijdens het plassen.
Bij vrouwen kunnen de symptomen onder andere pijnlijke blaasjes, zweren of wondjes op de buitenste schaamlippen, vagina, anus of mond zijn. Daarnaast kan er pijn of irritatie zijn tijdens het plassen en vaginale afscheiding.
De diagnose van Herpes Genitalis wordt meestal gesteld op basis van de symptomen, lichamelijk onderzoek en een test op aanwezigheid van het virus. Dit kan worden gedaan door middel van een swabtest van de blaasjes of door middel van een bloedtest om antistoffen tegen HSV op te sporen.
Er is momenteel geen genezing voor Herpes Genitalis, maar er zijn antivirale medicijnen zoals aciclovir die de symptomen kunnen verlichten, de duur van de uitbraken kunnen verkorten en het risico op overdracht kunnen verminderen.
Het is belangrijk om veilige seksuele praktijken te hanteren en contact te vermijden tijdens een uitbraak. Regelmatige follow-up en counseling kunnen ook worden aanbevolen.
- Terugkerende uitbraken:
Herpes Genitalis is een chronische infectie. Als de infectie niet wordt behandeld, kunnen de symptomen periodiek terugkeren in de vorm van uitbraken. Deze uitbraken kunnen variëren in frequentie, duur en ernst. - Verhoogd risico op overdracht:
Onbehandelde genitale herpes verhoogt het risico op overdracht van het virus naar seksuele partners, zelfs als er op dat moment geen zichtbare symptomen zijn. Het virus kan worden overgedragen via huid-op-huidcontact, zelfs zonder zichtbare laesies. - Complicaties tijdens zwangerschap:
Bij zwangere vrouwen met onbehandelde herpes kan het virus worden overgedragen op de baby tijdens de bevalling, wat kan leiden tot ernstige gezondheidsproblemen bij de pasgeborene, waaronder infecties van de huid, ogen, mond, longen, hersenen of zelfs overlijden. - Verhoogd risico op andere infecties:
Genitale herpes kan het risico op het krijgen van andere seksueel overdraagbare infecties verhogen, zoals HIV. De zweertjes en zweren van herpes kunnen de barrière van de huid doorbreken en het gemakkelijker maken voor andere infecties om het lichaam binnen te dringen.
GENITALE WRATTEN
Genitale wratten, ook wel bekend als condylomata acuminata, zijn een seksueel overdraagbare aandoening (SOA) die wordt veroorzaakt door het humaan papillomavirus (HPV).
Genitale wratten verschillen van herpes, aangezien herpes wordt veroorzaakt door het herpes simplex-virus (HSV).
Genitale wratten worden veroorzaakt door infectie met bepaalde stammen van het HPV-virus, meestal door seksueel contact, inclusief vaginale, anale of orale seks. Het virus kan worden overgedragen, zelfs als er geen zichtbare wratten aanwezig zijn.
Genitale wratten kunnen worden veroorzaakt door verschillende stammen van het HPV-virus. De meest voorkomende stam is HPV-type 6 en 11.
KENMERKEN:
Genitale wratten zijn kleine, zachte wratjes die meestal roze of vleeskleurig zijn. Ze kunnen individueel voorkomen of in clusters rond de genitaliën, zoals de penis, vagina, anus, scrotum, lies of de mond.
De incubatietijd, dat wil zeggen de tijd tussen de besmetting en het optreden van de symptomen, varieert meestal van enkele weken tot enkele maanden. Soms kunnen genitale wratten echter ook jaren na de infectie verschijnen.
Genitale wratten zien eruit als kleine, verhoogde wratjes met een bloemkoolachtig uiterlijk. Ze kunnen variëren in grootte en aantal. Naast de genitaliën kunnen genitale wratten ook voorkomen in de mond en de keel als gevolg van orale seksueel contact met een geïnfecteerde persoon.
Een diagnose van genitale wratten wordt meestal gesteld door een zorgverlener op basis van het uiterlijk van de wratten. Soms kan een biopsie worden uitgevoerd om de diagnose te bevestigen, vooral als de wratten ongebruikelijk uitzien.
Bij mannen kunnen genitale wratten zich voordoen op de penis, de eikel, de balzak, de anus of in het liesgebied.
Ze kunnen jeuken, pijn doen of een branderig gevoel geven. Soms veroorzaken ze geen symptomen.
Bij vrouwen kunnen genitale wratten zich voordoen op de schaamlippen, de vagina, de anus of in het liesgebied.
Ze kunnen jeuken, pijn doen, bloeden of een branderig gevoel geven. Soms veroorzaken ze geen symptomen.
Er zijn verschillende behandelingsmogelijkheden voor genitale wratten, waaronder het gebruik van crèmes, gels of vloeistoffen die de wratten kunnen verwijderen. In sommige gevallen kunnen de wratten ook worden weggebrand, bevroren of operatief worden verwijderd.
Nazorg voor genitale wratten omvat regelmatige opvolging met een zorgverlener om ervoor te zorgen dat de wratten volledig zijn verwijderd en om eventuele terugkerende of nieuwe wratten te detecteren. Het is ook belangrijk om veilige sekspraktijken te handhaven en condooms te gebruiken om verdere verspreiding van HPV te voorkomen. Daarnaast kan vaccinatie tegen HPV worden aanbevolen, omdat dit kan helpen beschermen tegen de stammen van HPV die genitale wratten veroorzaken.
Als genitale wratten onbehandeld blijven, kunnen ze groter worden, zich verspreiden naar andere delen van het lichaam en zich vermenigvuldigen. Dit kan leiden tot ongemak, pijn en een verhoogd risico op overdracht van het virus aan seksuele partners. Bovendien kan langdurige infectie met bepaalde HPV-stammen het risico op het ontwikkelen van bepaalde vormen van kanker, zoals cervixkanker bij vrouwen, verhogen. Het is daarom belangrijk om genitale wratten te laten behandelen.
Molluscum contagiosum
Molluscipox contagiosum, Molluscum contagiosum-virus, Huidinfectie, Virale huidlaesies, Parelachtige bultjes, Geslachtsziekte, Kinderen en volwassenen, Seksueel overdraagbaar
Molluscum contagiosum is een veelvoorkomende virale huidinfectie die wordt veroorzaakt door het molluscum contagiosum-virus (MCV).
Molluscum contagiosum is een infectie die kleine, ronde, huidkleurige of lichtroze bultjes veroorzaakt. Deze bultjes hebben een parelachtig uiterlijk en kunnen variëren in grootte, van enkele millimeters tot ongeveer een centimeter. Ze komen vaak voor in clusters en kunnen jeuken of pijnlijk zijn.
Molluscum contagiosum kan zich op verschillende delen van het lichaam voordoen, waaronder de armen, benen, gezicht, romp, genitale gebied (inclusief penis, vagina, schaamstreek) en billen. Het kan zich verspreiden naar aangrenzende huidgebieden door krabben of wrijven.
Molluscum contagiosum wordt veroorzaakt door het MCV-virus, dat zich gemakkelijk verspreidt door direct huidcontact met een geïnfecteerde
De diagnose van molluscum contagiosum wordt meestal gesteld op basis van het uiterlijk van de huidlaesies. Een arts kan de bultjes bekijken en vaststellen of het molluscum contagiosum is. In sommige gevallen kan een huidbiopsie worden uitgevoerd om de diagnose te bevestigen.
Molluscum contagiosum kan voorkomen bij mensen van alle leeftijden en geslachten. De infectie treft zowel mannen als vrouwen en kan ook bij kinderen voorkomen. Hoewel de infectie in principe op dezelfde manier verloopt bij alle groepen, zijn er enkele specifieke overwegingen voor elk:
Molluscum contagiosum komt vaak voor bij kinderen, vooral bij kinderen met een verminderd immuunsysteem. Het wordt vaak verspreid via direct huidcontact, zoals bij het spelen met andere kinderen of tijdens activiteiten op school. Kinderen hebben vaak kleine laesies op het gezicht, de armen, benen en romp.
Bij volwassenen komt molluscum contagiosum meestal voor als gevolg van seksueel contact, vooral bij mensen met meerdere seksuele partners. Volwassenen hebben vaak laesies in het genitale gebied, inclusief de schaamstreek, de penis en de vagina. Bij volwassenen kan de infectie langer aanhouden en de laesies kunnen groter en meer geïnfecteerd lijken.
Hoewel de infectie bij mannen, vrouwen en kinderen vergelijkbaar is, kunnen de locatie van de laesies en de verspreidingsroutes verschillen vanwege verschillende gedrags- en anatomische factoren. Het is belangrijk om bij vermoeden van molluscum contagiosum contact op te nemen met een arts voor een juiste diagnose en behandeling, ongeacht de leeftijd of het geslacht.
In veel gevallen verdwijnt molluscum contagiosum vanzelf binnen 6 tot 12 maanden. Behandeling kan echter worden overwogen om de verspreiding en het ongemak te verminderen.
Behandelingsmethoden omvatten het verwijderen van de bultjes door bevriezing (cryotherapie), curettage (wegschrapen), lasertherapie of het aanbrengen van bepaalde medicinale crèmes.
Nazorg omvat goede hygiënepraktijken, zoals het vermijden van delen van handdoeken en het regelmatig wassen van handen.
Als molluscum contagiosum onbehandeld blijft, kan het zich verspreiden naar andere delen van het lichaam en naar andere mensen. Krabben of wrijven aan de bultjes kan leiden tot ontsteking en secundaire infecties. In zeldzame gevallen kan het leiden tot complicaties zoals dermatitis (huidontsteking) of blijvende littekens.
Het is raadzaam om een arts te raadplegen voor een juiste diagnose en om het meest geschikte behandelplan voor molluscum contagiosum te bepalen.
HEPATITUS B
Hepatitis B is een infectieziekte die wordt veroorzaakt door het hepatitis B-virus (HBV). Het kan leiden tot ontsteking van de lever en kan zowel acuut als chronisch worden.
Hepatitis B kan eruitzien als een ontsteking van de lever en veroorzaakt vaak geelzucht, wat resulteert in een gele verkleuring van de huid en ogen. Het virus kan zich echter niet alleen in de genitaliën manifesteren, maar ook in de lever zelf, wat leidt tot leverschade.
Het virus wordt meestal overgedragen via lichaamsvloeistoffen zoals bloed, sperma en vaginale afscheiding. Het kan worden overgedragen door onbeschermde seks, het delen van naalden met geïnfecteerde personen, bloedtransfusies met besmet bloed of van moeder op kind tijdens de bevalling.
De belangrijkste manieren van overdracht zijn:
- Onbeschermde seks:
Het virus kan worden overgedragen door onbeschermde seksueel contact met een geïnfecteerde partner. - Gebruik van besmette naalden:
Het delen van naalden en andere injectieapparatuur met geïnfecteerde personen, zoals bij druggebruik, kan leiden tot de overdracht van het virus. - Moeder-op-kind-overdracht:
Een zwangere vrouw met hepatitis B kan het virus aan haar baby doorgeven tijdens de bevalling. - Bloedtransfusies en medische procedures:
Hoewel het risico op infectie via bloedtransfusies tegenwoordig zeer laag is vanwege uitgebreide screenings, kan het virus nog steeds worden overgedragen via bloedproducten of medische procedures waarbij bloedcontact plaatsvindt.
De symptomen van Hepatitis B zijn over het algemeen hetzelfde bij mannen als bij vrouwen.
Ze kunnen bestaan uit vermoeidheid, verminderde eetlust, misselijkheid, braken, buikpijn, koorts, geelzucht, donkere urine en lichte ontlasting. Het is echter belangrijk op te merken dat niet iedereen symptomen vertoont, met name in de vroege stadia van de infectie.
DIAGNOSE:
De diagnose van hepatitis B wordt meestal gesteld door middel van bloedonderzoek. Er zijn verschillende bloedtests beschikbaar om hepatitis B te detecteren en te bevestigen. Deze tests kunnen HBV-antigenen en antilichamen in het bloed identificeren, evenals het niveau van leverenzymen en leverfunctiemarkers beoordelen. Soms kan een leverbiopsie worden uitgevoerd om de mate van leverschade te beoordelen.
De behandeling van hepatitis B kan variëren, afhankelijk van de ernst van de infectie.
Bij acute hepatitis B wordt meestal ondersteunende zorg gegeven om symptomen te verlichten en het lichaam te helpen herstellen.
Bij chronische hepatitis B kan antivirale therapie worden voorgeschreven om de replicatie van het virus te onderdrukken en verdere leverschade te voorkomen.
Nazorg bij hepatitis B omvat regelmatige controle van de leverfunctie en het virusniveau in het bloed. Het is belangrijk om een gezonde levensstijl te handhaven, zoals het vermijden van alcohol, het vermijden van hepatotoxische medicijnen en het volgen van een evenwichtig dieet. Regelmatige vaccinatie en screening van nauwe contacten kunnen ook worden aanbevolen om verdere verspreiding van het virus te voorkomen.
Naar vaccinatie pagina huisarts
Mogelijke gevolgen bij niet behandelen van Hepatitis B
Als hepatitis B onbehandeld blijft, kan het leiden tot ernstige complicaties, zoals chronische leverziekte, levercirrose (littekenvorming van de lever) en leverkanker. Deze complicaties kunnen levensbedreigend zijn.
Daarom is het belangrijk om hepatitis B vroegtijdig te diagnosticeren en passende medische zorg te krijgen om de progressie van de ziekte te voorkomen en de levergezondheid te behouden.
TRICHOMONIASIS 0f “TRICH“
Trichomoniasis, ook bekend als ’trichomonas-infectie’ of ’trich’, is een seksueel overdraagbare aandoening (SOA) veroorzaakt door de parasiet Trichomonas vaginalis. Het treft zowel mannen als vrouwen, maar de symptomen en gevolgen kunnen verschillen.
- Trichomoniasis wordt veroorzaakt door de parasiet Trichomonas vaginalis.
- Het is een SOA die wordt overgedragen via onbeschermde seksuele handelingen, inclusief vaginaal en anaal contact.
- De symptomen kunnen variëren van mild tot ernstig en kunnen zich maanden na besmetting ontwikkelen.
Bij mannen kunnen de symptomen mild zijn of afwezig zijn. Enkele mogelijke symptomen zijn:
- Jeuk of irritatie aan de penis.
- Een branderig gevoel na het plassen of ejaculeren.
- Dunne, witte afscheiding uit de penis.
- Mogelijk een lichte zwelling van de penis.
Bij vrouwen kunnen de symptomen variëren. Enkele mogelijke symptomen zijn:
- Jeuk, irritatie en roodheid van de vagina en vulva.
- Overvloedige, schuimige en groengele afscheiding met een onaangename geur.
- Pijn tijdens het plassen of tijdens seksuele activiteit.
- Mogelijk een branderig gevoel in de vagina.
Trichomoniasis komt voornamelijk voor in de genitaliën, bij zowel mannen als vrouwen. De parasiet kan zich verspreiden naar de urethra, vagina, cervix, urinebuis en prostaat. Het kan echter zelden voorkomen dat de parasiet ook in andere delen van het lichaam, zoals de blaas of de endeldarm, terechtkomt.
De diagnose van trichomoniasis wordt gesteld door middel van laboratoriumtests. Een monster van de afscheiding uit de vagina of urine wordt geanalyseerd om de aanwezigheid van Trichomonas vaginalis te bevestigen.
Trichomoniasis kan worden behandeld met antibiotica, zoals metronidazol of tinidazol. Het is belangrijk dat beide partners worden behandeld, zelfs als slechts één van hen symptomen heeft. Seksuele activiteit moet worden vermeden totdat beide partners zijn behandeld en geen symptomen
Trichomoniasis kan worden behandeld met antibiotica, zoals metronidazol of tinidazol.
Het is belangrijk dat beide partners worden behandeld, zelfs als slechts één van hen symptomen heeft. Seksuele activiteit moet worden vermeden totdat beide partners zijn behandeld en geen symptomen meer vertonen.
Na de behandeling van trichomoniasis is het belangrijk om de volgende stappen te volgen:
- Voltooi de voorgeschreven medicatie: Het is essentieel om het volledige behandelingsregime te voltooien, zelfs als de symptomen verdwijnen. Dit helpt ervoor te zorgen dat de infectie volledig is genezen.
- Vermijd seksuele activiteit: Het wordt aanbevolen om seksuele activiteit te vermijden totdat zowel jij als je partner de behandeling hebben voltooid en symptoomvrij zijn. Dit helpt herinfectie of verspreiding van de infectie te voorkomen.
- Partnerbehandeling: Aangezien trichomoniasis een seksueel overdraagbare infectie is, moeten alle seksuele partners worden geïnformeerd en behandeld om herinfectie te voorkomen.
- Regelmatige controles: Het is raadzaam om follow-upafspraken te maken met je zorgverlener om ervoor te zorgen dat de infectie volledig is verdwenen en om eventuele aanvullende zorgbehoeften te bespreken.
Het naleven van de behandeling en nazorgrichtlijnen is cruciaal om de beste resultaten te behalen en verdere complicaties of verspreiding van trichomoniasis te voorkomen. Het is altijd raadzaam om advies in te winnen bij een zorgverlener voor specifieke aanbevelingen op basis van je individuele situatie.
Als trichomoniasis onbehandeld blijft, kunnen er verschillende gevolgen optreden, waaronder:
- Verhoogd risico op andere infecties: Trichomoniasis kan de natuurlijke beschermende bacteriën in de vagina verstoren, waardoor het risico op andere seksueel overdraagbare infecties, zoals hiv, chlamydia en gonorroe, toeneemt.
- Complicaties tijdens zwangerschap: Trichomoniasis tijdens de zwangerschap kan leiden tot vroegtijdige bevalling, een laag geboortegewicht van de baby en een verhoogd risico op infectie bij de baby.
- Verhoogd risico op bekkenontstekingsziekte (PID): Bij vrouwen kan onbehandelde trichomoniasis het risico op PID verhogen. PID is een ernstige infectie van de vrouwelijke voortplantingsorganen, zoals de baarmoeder, eileiders en eierstokken.
- Toename van seksuele overdracht: Onbehandelde trichomoniasis kan de kans vergroten dat een geïnfecteerde persoon de infectie op anderen overdraagt, waardoor de verspreiding van de ziekte wordt bevorderd.
Daarom is het essentieel om trichomoniasis tijdig te diagnosticeren en te behandelen om de symptomen te verlichten, complicaties te voorkomen en verdere verspreiding van de infectie te voorkomen.
Humaan Immunodeficiëntie Virus
HIV (Humaan Immunodeficiëntie Virus) is een virus dat het immuunsysteem van het lichaam aantast. Hierdoor wordt het lichaam kwetsbaarder voor infecties en ziektes. HIV wordt voornamelijk overgedragen via onbeschermde seksuele handelingen, het delen van naalden en moeder-op-kind tijdens zwangerschap, bevalling of borstvoeding.
HIV wordt veroorzaakt door infectie met het HIV-virus, dat wordt overgedragen via direct contact met lichaamsvloeistoffen van een besmet persoon, zoals bloed, sperma, vaginale afscheiding en moedermelk.
De incubatietijd van HIV kan variëren, maar gemiddeld ligt deze tussen 2 tot 4 weken. Tijdens deze periode kan een persoon al besmettelijk zijn, zelfs als er nog geen symptomen zijn.
- Immunodeficiëntie: Het virus infecteert specifieke cellen van het immuunsysteem, met name CD4 T-cellen, die een cruciale rol spelen in het bestrijden van infecties. Hierdoor verzwakt het immuunsysteem.
- Langzame progressie: HIV kan zich langzaam ontwikkelen, soms jarenlang, zonder dat er merkbare symptomen optreden. Tijdens deze periode kan het virus zich vermenigvuldigen en schade toebrengen aan het immuunsysteem.
In de vroege stadia van HIV kunnen mannen symptomen ervaren zoals koorts, vermoeidheid, keelpijn, huiduitslag, opgezwollen lymfeklieren en griepachtige verschijnselen.
Naarmate de ziekte vordert, kunnen symptomen ernstiger worden en kunnen er secundaire infecties optreden.
De symptomen van HIV bij vrouwen zijn vergelijkbaar met die bij mannen. Daarnaast kunnen vrouwen ook last hebben van vaginale infecties, abnormale menstruatie, pijn tijdens geslachtsgemeenschap en een verhoogd risico op baarmoederhalskanker.
HIV kan zich buiten de genitaliën verspreiden naar andere delen van het lichaam, zoals de bloedbaan, lymfeklieren, hersenen, longen en het maag-darmkanaal.
Het virus kan ook worden aangetroffen in lichaamsvloeistoffen zoals bloed, sperma, vaginale afscheiding en moedermelk.
DIAGNOSE:
Een HIV-diagnose wordt gesteld door middel van bloedonderzoeken, waarbij antilichamen tegen HIV worden gedetecteerd.
Er zijn ook tests beschikbaar om het HIV-virus zelf aan te tonen, zelfs in de vroege stadia van infectie.
Er is momenteel geen genezing voor HIV, maar met de juiste behandeling kan de ziekte onder controle worden gehouden en de progressie worden vertraagd. De behandeling van HIV omvat meestal antiretrovirale therapie (ART), waarbij een combinatie van antiretrovirale medicijnen wordt gebruikt om de vermenigvuldiging van het virus te remmen.
Het behandelplan voor HIV kan variëren afhankelijk van factoren zoals het stadium van de ziekte, de algehele gezondheidstoestand en eventuele bijkomende aandoeningen. Het is belangrijk dat mensen met HIV regelmatig contact hebben met een medisch professional die gespecialiseerd is in HIV-behandeling om hun behandelplan te beheren en eventuele bijwerkingen of complicaties op te volgen.
Nazorg is essentieel voor mensen met HIV. Dit omvat regelmatige controleafspraken, bloedonderzoeken om de virale lading en het aantal CD4 T-cellen te controleren, evenals ondersteuning op het gebied van psychisch welzijn en levensstijladviezen. Het is belangrijk om een gezonde levensstijl te handhaven, zoals regelmatige lichaamsbeweging, een uitgebalanceerd dieet en het vermijden van risicovol gedrag dat de overdracht van het virus kan vergemakkelijken.
Als HIV onbehandeld blijft, kan het leiden tot ernstige complicaties en ziekten, waaronder:
- Opportunistische infecties:
Het verzwakte immuunsysteem maakt mensen met HIV vatbaarder voor verschillende infecties die doorgaans geen bedreiging vormen voor gezonde personen. Dit kunnen infecties zijn zoals longontsteking, tuberculose, cytomegalovirus (CMV), enz. - Kankers:
Mensen met onbehandelde HIV hebben een hoger risico op bepaalde vormen van kanker, zoals Kaposi-sarcoom, non-Hodgkin-lymfoom en baarmoederhalskanker. - Neurologische aandoeningen:
HIV kan het zenuwstelsel aantasten en leiden tot neurologische problemen, zoals cognitieve stoornissen, geheugenproblemen en neuropathie. - Verhoogd risico op andere infecties:
Een verzwakt immuunsysteem maakt het lichaam ook vatbaarder voor andere infecties, zoals virale hepatitis en seksueel overdraagbare aandoeningen (SOA’s). - Acquired Immunodeficiency Syndrome (AIDS):
HIV-infectie kan uiteindelijk leiden tot de ontwikkeling van AIDS, wat wordt gekenmerkt door een ernstige verzwakking van het immuunsysteem. Dit maakt het lichaam zeer vatbaar voor opportunistische infecties, kankers en andere complicaties.
Het is daarom van cruciaal belang om HIV zo vroeg mogelijk te diagnosticeren en met de juiste behandeling te starten om de progressie van de ziekte te vertragen en de negatieve gevolgen te verminder.
AIDS treedt op wanneer het immuunsysteem ernstig beschadigd is geraakt door HIV. In dit gevorderde stadium van de ziekte wordt het individu vatbaar voor opportunistische infecties en bepaalde vormen van kanker die normaal gesproken door een gezond immuunsysteem onder controle zouden worden gehouden. Deze infecties en ziekten worden ‘opportunistisch’ genoemd omdat ze toeslaan wanneer het immuunsysteem verzwakt is.
Het is belangrijk op te merken dat niet alle mensen met HIV uiteindelijk AIDS ontwikkelen. Met de beschikbaarheid van effectieve antiretrovirale therapieën (ART) kan het virus onder controle worden gehouden en kan het immuunsysteem behouden blijven, waardoor het stadium van AIDS kan worden voorkomen of uitgesteld.
Als HIV/AIDS niet adequaat wordt behandeld, kunnen er ernstige gevolgen optreden. Hier zijn enkele mogelijke gevolgen:
- Progressie naar AIDS: Zonder behandeling kan HIV-infectie na verloop van tijd leiden tot het gevorderde stadium van AIDS, waarbij het immuunsysteem ernstig is beschadigd. Dit maakt het individu vatbaar voor verschillende opportunistische infecties, zoals longontsteking, tuberculose, cytomegalovirus (CMV)-infectie en schimmelinfecties.
- Verhoogd risico op infecties en kankers: Een verzwakt immuunsysteem maakt mensen met HIV/AIDS vatbaarder voor ernstige infecties die doorgaans niet levensbedreigend zijn bij mensen met een gezond immuunsysteem. Dit omvat infecties zoals longontsteking, bacteriële infecties, meningitis en ernstige schimmelinfecties. Daarnaast hebben mensen met AIDS een verhoogd risico op bepaalde vormen van kanker, zoals Kaposi-sarcoom en lymfomen.
- Neurologische complicaties: HIV kan het zenuwstelsel aantasten en leiden tot neurologische complicaties. Dit kan zich uiten in symptomen zoals geheugenverlies, concentratieproblemen, coördinatieproblemen, gevoelloosheid of tintelingen in de ledematen en zelfs ernstige cognitieve stoornissen die bekend staan als HIV-gerelateerde dementie.
- Verminderde levensverwachting en kwaliteit van leven: Zonder behandeling kan HIV/AIDS de levensverwachting aanzienlijk verminderen. Onbehandelde mensen met HIV hebben een verhoogd risico op complicaties en overlijden door opportunistische infecties, kankers en andere medische aandoeningen. Daarnaast kan onbehandelde HIV/AIDS leiden tot ernstige symptomen, fysieke zwakte en een verminderde kwaliteit van leven.
Het is essentieel om HIV/AIDS tijdig en adequaat te behandelen. Moderne antiretrovirale therapie (ART) kan het virus onderdrukken, het immuunsysteem behouden en de progressie van HIV naar AIDS voorkomen of vertragen, waardoor de gezondheid en levensverwachting van mensen met HIV significant verbeteren.
Prophylaxis (PrEP) is een effectieve methode om het risico op HIV-infectie te verminderen bij mensen die een verhoogd risico lopen op blootstelling aan het virus. PrEP omvat het nemen van antiretrovirale medicatie vóór blootstelling aan HIV, waardoor de kans op infectie aanzienlijk wordt verkleind.
De meest gebruikte PrEP-medicatie bestaat uit een combinatie van tenofovirdisoproxilfumaraat (TDF) en emtricitabine (FTC). Deze medicatie werkt door de replicatie van het HIV-virus te remmen en te voorkomen dat het virus zich in het lichaam verspreidt.
De behandelmethode voor PrEP omvat gewoonlijk de volgende stappen:
- Screening en beoordeling: Voordat PrEP wordt gestart, moet een persoon worden gescreend op HIV-infectie, soa’s en andere gezondheidsgerelateerde factoren. Een zorgverlener zal de geschiktheid van PrEP beoordelen en eventuele vragen of zorgen bespreken.
- Medicatievoorschrijving: Als PrEP geschikt wordt bevonden, zal een zorgverlener een recept uitschrijven voor de voorgeschreven antiretrovirale medicatie. Het meest voorkomende regime is dagelijks één pil nemen, maar er zijn ook alternatieve schema’s beschikbaar, zoals “on-demand” PrEP voor bepaalde situaties.
- Opvolgafspraken en controles: Mensen die PrEP gebruiken, worden regelmatig opgevolgd door een zorgverlener. Dit omvat doorgaans het controleren van de nierfunctie, het controleren op bijwerkingen en het testen op HIV en soa’s. Deze opvolgafspraken zijn belangrijk om ervoor te zorgen dat de PrEP-medicatie effectief is en goed wordt verdragen.
- Risicovermindering en ondersteuning: Naast het nemen van PrEP is het belangrijk om andere preventieve maatregelen te blijven nemen, zoals het gebruik van condooms en het verminderen van risicovol gedrag. Counseling en ondersteuning kunnen ook worden aangeboden om gezondheidseducatie, risicovermindering en toegang tot andere diensten te bieden.
Het is essentieel om te benadrukken dat PrEP HIV-infectie niet volledig voorkomt en dat het geen behandeling is voor mensen die al met HIV zijn geïnfecteerd.
PrEP is bedoeld voor mensen zonder HIV, maar die een verhoogd risico op infectie hebben, zoals serodiscordante stellen (waarbij één partner HIV-positief is) en mensen die meerdere seksuele partners hebben of injecterende drugs gebruiken.
Mycoplasma genitalium
Mycoplasma genitalium is een bacterie die seksueel overdraagbaar is en kan leiden tot infecties in de genitaliën.
Mycoplasma genitalium is een kleine bacterie zonder celwand. Het kan zich hechten aan de slijmvliezen van de urethra (plasbuis) bij mannen en vrouwen, de baarmoederhals en de eileiders bij vrouwen.
Mycoplasma genitalium wordt voornamelijk verspreid door onbeschermde seksueel contact met iemand die al geïnfecteerd is. Het kan zowel worden overgedragen via vaginale, anale als orale seks.
De incubatietijd, oftewel de tijd tussen de blootstelling aan de bacterie en het optreden van symptomen, kan variëren van enkele dagen tot enkele weken.
Bij mannen kan een infectie met Mycoplasma genitalium leiden tot symptomen zoals een branderig gevoel tijdens het plassen, afscheiding uit de plasbuis, ontsteking van de urethra, en in sommige gevallen pijn of zwelling van de teelballen.
Bij vrouwen kan een infectie met Mycoplasma genitalium leiden tot symptomen zoals pijn tijdens het plassen, abnormale vaginale afscheiding, bloedingen na geslachtsgemeenschap, buikpijn en ontsteking van de baarmoederhals.
Mycoplasma genitalium infecteert voornamelijk de genitaliën, maar het kan zich ook voordoen in andere delen van het lichaam, zoals de keel en de anus, als gevolg van orale of anale seksueel contact.
De diagnose van Mycoplasma genitalium wordt gesteld door middel van een laboratoriumtest. Meestal wordt er een urinemonster of een uitstrijkje van de urethra (bij mannen) of de baarmoederhals (bij vrouwen) afgenomen om te testen op de aanwezigheid van de bacterie.
Mycoplasma genitalium kan worden behandeld met antibiotica, zoals azitromycine of doxycycline.
Het is belangrijk om het volledige behandelplan te volgen dat door een arts is voorgeschreven. Na de behandeling wordt meestal een herhaaltest uitgevoerd om te controleren of de infectie volledig is verdwenen.
GEVOLGEN bij NIET BEHANDELEN:
Onbehandelde infecties met Mycoplasma genitalium kunnen leiden tot complicaties, zoals ontstekingen van de voortplantingsorganen, bekkenontstekingsziekte (PID) bij vrouwen, onvruchtbaarheid en een verhoogd risico op het oplopen van andere seksueel overdraagbare infecties.
Het is belangrijk om bij vermoeden van een infectie met Mycoplasma genitalium contact op te nemen met een arts of een seksuele gezondheidskliniek voor een SOA test.
